Ikastaroan azaldu da espazio arkitektonikoa emakumearen zapalkuntzarako bidea dela. “Arkitektura beti erabili izan da ezberdintasun sozialak areagotzeko eta identitateak ezartzeko”, zioen Kuhlmann-ek. Eta ondorio berera iritsi dira ikastaroan.

Arkitekturaren teoria ere balore eta arau maskulinoen baitan oinarritzen da. Herrien espazioen banaketak kultura eta harremanak modu konkretu batean eraikitzen dituela azaldu zuen Ayerdik. "Genero rolen araberako banaketa espazialak, ezinbestean esklusio soziala ekartzen dute", zehaztu zuen.  Gaur egun, hirien zentroa dimentsio produktiboak hartzen du eta beste guztia "ahaztu egiten" dela nabarmendu zuen eta dimentsio erreproduktiboa alde batera uzten dela.  Honek, ezinbestean, ertzetan dauden pertsonengan indarkeria eragiten du, espazioaren erabilera mugatuz eta arriskuak sortuz. 

Espazioak, komunitateak "maila kolektiboan eragiteko gune seguruak" izan beharko luketela eta denentzako atseginak. Horretarako espazioen edo herrien diseinuan parte-hartzea bultzatzea ezinbestekotzat jo dute. Eta ondorioztatu hirigintza ikuspegi feminista batetatik abiatuta herri bizigarriago bat lortu daitekeela.